Wat is Fascisme?

Op 23 mei 1919 richtte de toenmalige revolutionaire marxist Benito Mussolini in Italië te samen met een kleine groep geestverwanten de Fascio di combattimento (=strijdbond) op. In het dagelijkse taalgebruik gold zij al spoedig als fascisten. Tot in het jaar 1920 bleven ze een marginale groepering aan de uiterste linkerzijde. Pas de opportunistische zwenk naar rechts, gepaard aan de plotselinge scherpe frontale stellingname tegen communisme en socialisme, zorgden ervoor dat de fascistische beweging in de periode 1920-1921 onverwachts een sterkte impuls kreeg. Na de ,,rode vloedgolf” (september 1920), waarbij stakende arbeiders in Noord-Italië overgingen tot fabrieksbezettingen en de vestiging van arbeiderssowjets, konden de fascisten rekenen op de sympathie en welwillende ondersteuning van de kant van de Italiaanse grote bourgeoisie.

Binnen de korte keren kreeg het fascisme dankzij de steun van de kant van de liberale bourgeoisie, de staatsbureaucraten, delen van het leger alsmede van de katholieke kerk verdere toeloop en werd in Italië tot massabeweging.

Niets buiten de staat, niets tegen de staat, alles vóór de staat>>, aldus luidde de roemruchte, honderdvoudig herhaalde fascistische formule van de totalitaire staat. Het staatsbegrip an sich is derhalve het door het fascisme nagestreefde ideaal. Het is diens allerhoogste waarde, waarbij andere belangrijke waarde, zoals zelfbeschikking, volk of cultuur door het fascisme als ten enen male secundair worden beschouwd, indien het deze al überhaupt erkent. Vanuit het gezichtspunt van de Italiaanse massa’s bezien bleven de fascisten altijd voor alles arbeidersmoordenaars en handlangers van de gehate grootgrondbezitters en fabrieksheren, waarvan het fascisme inderdaad ook gedurende zijn gehele bestaan afhankelijk was.

Het fascisme kan dus niet zonder een sterke staat, die het volk onderdrukt en de arbeiders als slaven van de staat beschouwt. Het fascisme stelt de belangen van de staat boven het welzijn van het volk. Voorbeelden hiervan zijn het Franco-fascisme in Spanje (1939-1975). Ook de Hitleristische variant van het nationaalsocialisme was op soortgelijke staatskapitalistische wijze geconstrueerd als de fascistische ideologie, onderdrukte het eigen volk, propageerde een burgerlijk staatsnationalisme en streefde imperialistische utopieën na.

Antifascisme daarentegen is de verdediging van de rechten van het volk, ja van elk menselijk individu, op eigen leven, op zelfbeschikking, op een niet-vervuild milieu, van het recht dus op een menswaardige toekomst überhaupt!

Terecht definieerde de secretaris-generaal van de Kommunistische Internationale (Komintern), G. Dimitrow, het fascisme dan ook als ,,de terroristische dictatuur van de meest reactionaire, meest chauvinistische en meest imperialistische elementen van het financierskapitaal met als doel het behoud van de kapitalistische productieverhouding”*.

 

DE ONTWIKKELING VAN HET ANTIFASCISME

Het oorspronkelijke antifascisme bestaat vanaf de jaren ’20. Deze ontstond uit de noodzaak voor elke politieke organisatie om de eigen doelstellingen tegenover de tegenstander te verwezenlijken en zichzelf staande te houden.

De authentieke Antifa kwam dus voort uit de politieke wil, in dit geval van de kant van de KPD, maar ook van de kant van de SPD. Men beschouwde ook niet alle doelstellingen van de tegenstander als tegengesteld aan de eigen wereldbeschouwing en er zijn dan ook vele voorbeelden te vinden van het feit, dat er destijds tussen nationalistische c.q. nationaalsocialistische groeperingen ener- en socialistische c.q. communistische anderzijds gemeenschappelijke openbare bijeenkomsten evenals onderlinge discussievergaderingen hebben plaatsgevonden. Hierbij ging het merendeel van de activisten in de verdeelde kampen in de eerste plaats om het wel en wee van de gewone man en om het verwezenlijken van een rechtvaardiger samenleving. Zelfs werden er gemeenschappelijke strijdmeetings belegd tegen het gehate Weimarsysteem, omdat allen ook hier in zagen dat de belangen van de staat boven die van het volk werden gesteld.

Maar natuurlijk wist ook elke communist waarom hij tegen de nazi’s was, evenals elke nazi dat ook omgekeerd wist. Antifa-werk was dus destijds slechts middel tot doel, teneinde de eigen doelstelling te verwezenlijken. Ook het antifascisme tot in de jaren ’70 werd gedreven door deze politieke motivatie en vormde tot dan toe een onderdeel van de respectievelijke socialistische, communistische en anarcho-groeperingen, waarbij het een soortgelijke functie vervulde als in de twintiger jaren. De Antifa had destijds noch een soort van ,,controlefunctie” in de richting van de eigen mensen c.q. eigen scene, noch was deze als knokploeg m.b.t. de tegenstanders gewenst. Publicaties, die zich uitsluitend met het Antifa-werk bezighielden, bestonden er toen überhaupt niet. Het zwaartepunt in de socialistische en communistische publicaties werd daarentegen gevormd door met name ideologische en filosofische artikelen, waarbij men zich intensief en kritisch bezighield met de eigen denkbeelden en doelstellingen.

In de loop van de jaren tachtiger en vooral in de negentiger jaren wijzigde de situatie zich bijna radicaal: De zoektocht naar nieuwe (schijn-)identiteiten zorgde ervoor, dat het Antifa-werk, dat eigenlijk middel tot doel diende te zijn, iets zelfstandigs werd. Het antifascisme werd bij vele groepen tot eigenlijke bestaansreden.

Maar een groepering, die zich uitsluitend met de tegenstander bezig houdt, bevindt zich in het defensief. Men reageert dan alleen nog maar in plaats van te ageren!

De strijd tegen het fascisme ontaarde vanaf dat ogenblik in een strijd uitsluitend tegen de ,,nazi’s” (en tegen allen, die als zodanig werden gezien!). Dit leidde er op een gegeven ogenblik toe, dat het enkel en alleen propageren van de strijd voor nationale bevrijding (in het Duitsland van de jaren ’70) als ,,neonazisme” werd bestempeld. Activisten van de KPD/ML, één van de meest nationale ML-organisaties in de BRD uit die tijd, die nadrukkelijk op kwam voor het recht van het Duitse volk op nationale zelfbeschikking (leuze: Deutschland den Deutschen! Amis raus!>>), bijvoorbeeld golden bijvoorbeeld plotseling als ,,nazi’s”-met de bekende fysieke gevolgen. Tot op de dag van vandaag zijn de zogenaamde ,,antifascisten” (in werkelijkheid zijn ze dat al sedert lange tijd niet meer!) vast blijven zitten in een wel haast hysterische afkeer van alles, wat met het begrip ,,nationaal” ook maar enigszins van doen heeft. Voor hun geldt, dat alles wat patriottischer is als bondskanselier Merkel, dient te worden bestreden. Enkele groepen onder hun zijn zelfs zover gegaan om zich als ,,Antiduitser” te betitelen en hebben daarmee uit hun haat jegens het eigen volk en de volkseigene identiteit de uiterste consequentie getrokken.

Geconcludeerd kan worden, dat het begrip ,,antifascisme” in de loop der jaren volledig werd vervalst en misbruikt en dat men thans openlijk in het kamp van de vijand, het imperialisme, is beland.

Onder het voorwendsel op te komen voor ‘democratie’ en ‘mensenrechten’ ageren de ,,antifascisten” vandaag de dag als de meest agressieve oorlogsstokers (meest recente voorbeeld: Libië) en zien in elk land, dat het wereld-imperialisme serieus verzet biedt, een ,,nieuwe Hitler”, die met behulp van de Amerikaanse bommen onschadelijk dient te worden gemaakt, omdat er anders onvermijdelijk een nieuwe ,, Holocaust” zou gaan plaatsvinden. Een deel van deze zelfbenoemde ,,antifascisten” (m.n. de ,,Antiduitsers”) presteert het zelfs om de racistische staat ,,Israel” als het waarachtige bolwerk tegen het ,,fascisme” aan te prijzen en diens staatsterroristische politiek als in essentie ,,antifascistisch´ te propageren.

 

HET NIEUWE FASCISME

In de westerse imperialistische metropolen is in de laatste decennia een nieuw type fascisme ontstaan.

De politieke structuren , in met name de Verenigde staten, kunnen al sedert de zestiger jaren nog het beste als ,,fascisten” worden gekenschetst, omdat de grote kapitalistische concerns, de diverse geheime diensten, de strijdkrachten, de beide grote politieke partijen en de georganiseerde misdaad op persoonlijk vlak dermate nauw met elkaar vervlochten en ten dele ook identiek zijn. Versterkt formeerde dit nieuwe fascisme in de Verenigde Staten zich nog sinds 11 september 2001, toen George W. Bush dreigde: “Ofwel ben je met ons ófwel ben je met de terroristen!”. Sindsdien verdwenen in de Verenigde staten vele burgers (het merendeel Moslim) in de gevangenis – in het overgrote deel van de gevallen zonder een spoor van bewijs voor eventuele deelname aan ,,terroristische activiteiten”. De toenmalige presidentieel adviseur John Dean merkte hieromtrent op: ,,Ik ben verontrust, omdat er hier sprake is van een fascistisch ,,gedragspatroon”, een gedragspatroon met een fascistisch wezenskenmerk”.

In Frankrijk staat (president) Nicolas Sarkozy aan het hoofd van dit nieuwe fascisme. In de BRD wordt dit belichaamd door de CDU politicus (en langdurig minister van binnenlandse zaken) Wolfgang Schäuble. Hij wordt hierbij geflankeerd door de kapitalistische ondernemersorganisatie (‘Bund der Deutsche Industrie’), het centrale vakbondsapparaat van de DGB (‘Deutscher Gewerkschaftsbund’), nauw vervlochten met staatsapparaat en bourgeoisie, evenals door kringen van reactionaire conservatieven (o.a. ‘Junge Freiheit’ en ‘Pro NRW’), die het bondgenootschap met het zionisme zoeken (aanbod tot alliantie aan de zionist Ralph Giordano).

Onder de regie van Schäuble ontstaat, naar het voorbeeld van de Geheime Staatspolizei (Gestapo), een nieuwe geheime staatspolitie. Om hier slechts enige voorbeelden te noemen: Computer doorzoeking, Rasterfahndung, Großer hausangriff (systematisch aflusiteren in privé woningen), vorratsdetenspeicherung (systematisch preventief opslaan van alle telecommunicatiegegevens). Bovendien intensiveert Schäuble uit alle macht de strijd tegen Islamieten en tegen Duitse extremisten, die zich niet willen schikken naar de zogenaamde ,,westerse waardengemeenschap”.

Wie Engels spreekt, zich de ,,Political Correctness” eigen heeft gemaakt, zich onderwerpt aan de imperialistische wereldorde en zodoende de Amerikaanse cultuur consumeert, hoort erbij – alle andere lopen de kans als vijand en extremisten bestempeld te worden. Zij belanden dan op de zwarte lijsten van de Verfassungsschutz (staatsveiligheidsdienst) of in het uiterste geval op Guantanamo.

In het hele Westen wordt tegenwoordig een politiek bedreven, welke de belangen van de Staat heel duidelijke boven het welzijn van het volk stelt. Dat heet fascisme! Echter, dit nieuwe fascisme heeft géén nationalistisch, maar integendeel een globalistisch profiel.

Jammer genoeg is de tegenwoordige Antifa niet in staat en niet bereid om haar antifascisme tegen dit nieuwe fascisme en tegen de extremisten van de mainstream te richten. In plaats daarvan strijdt men liever vastbesloten tegen het ,,neonazistische gevaar”. Maar wie staat vandaag de dag nog in de traditie van het Derde Rijk? Toegegeven, er bestaat inderdaad nog een bont mengelmoes van micro-groepen en individuen, die als Hitleristen en Derde Rijk-nostalgici ageren en serieus menen dat ook vandaag de dag nog een Rijkskanselarij te moeten verdedigen. Maar vormen deze een serieus gevaar? Nauwelijks. Waarom dan toch dit fixeren op een onbeduidende en à-politieke randgroepering? Het antwoord ligt voor de hand: Het huidige ,,antifascisme” is zelf gedegenereerd, tot een van elke betekenis ontdane pseudo-ideologie, die zich met huid en haar heeft overgeleverd aan de imperialistische New Worldorder en intussen zelf reeds tot een essentieel element van het nieuwe fascisme is geworden.

ENGLISH:

What is Fascism?

On the 23rd of May, 1919 the former revolutionary Marxist Benito Mussolini established the “Fascio di Combattimento” (combat union) with a small group of sympathizers in Italy. Until 1920 it remained a marginal group in the extreme leftwing of the political spectrum. The opportunistic swing to the right, along with the sudden sharp frontal stance against communism and socialism, ensured that the fascist movement got an unexpected strong impulse in the period 1920-1921. After the “red tidal wave” (september 1920), when striking workers in northern Italy started with factory occupations and the establishment of worker soviets, the fascists could count on the warm sympathy and benevolent support from the Italian bourgeoisie.

Within a short period of time, thanks to the support of the liberal bourgeoisie, the state bureaucrats, parts of the army and the Catholic Church fascism got a further influx and became a mass movement in Italy.

“Nothing outside the State, nothing against the State, everything for the State” was the notorious and one hundred times repeated formula of the totalitarian fascist State. The concept of the State is the ideal that fascism persues. It is their highest value, and therefore other important values such as selfcontrol, people and culture were considered by fascism to be secundary, if they recognized it at all. From the perspective of the Italian masses the fascists always stayed the murderers of workers and agents of the hated landlords and factory lords, on which fascism indeed was depended throughout it’s lifetime.

Fascism can not be possible without a strong State, which opresses the people and considers workers to be the slaves of the State. Fascism puts the interests of the State before the welbeing of the people. Examples include the Franco-fascism in Spain (1939-1975). Also the Hitlerite variant of National Socialism was similarly constructed in a Statecapitalist way, just as the fascist ideology; it also suppressed its own people, advocated a bourgeois State nationalism and persued imperialist utopias.

However, Anti-Fascism, is defending the rights of the nation and of every human individual, the right for own life, the right for self-determination, the right for a non-polluted environment, thus the right for a humane future!

The Secretary-General of the Communist International (Komintern), G. Dimitrow, was right when he defined fascism as “the terrorist dictatorship of the most reactionary, most chauvinistic and most imperialist elements of finance capital with the aim of maintaining the capitalist relations of production”.

 

The development of Antifascism

The original Antifascism exists since the 1920’s. It arose from the need for a political organization to achieve their own goals against the opponent and to maintain themselves.

Therefore the authentic Antifa came forth from the political will; in this case on the part of the KPD, but also on the part of the SPD. They did not consider all their opponents objectives as opposed to their own worldview and in fact there were many examples of open meetings and debat assemblies between national socialists and communists. Most of the activists in the divided camps were mainly concerned with the fortunes of ordinary people and the achievement of a fair society. Also common combatmeetings were arranged against the hated Weimar system, because they all saw that the interests of the State were put above those of the people.

Ofcourse every communist knew why he was against the nazi’s, just as every nazi knew why he was against the communists. In that time Antifa-work was only a means to achieve a goal, with which they could achieve their own objective. Untill the 70’s Antifascism was driven by political motivation and formed a part of the respective socialist, communist and anarchist groups, where it fullfilled a similar function as in the twenties. In that time the Antifa did not have any kind of “controlling function” against their own people and their own scene, nor was it wanted as a gang to fight opponents. In those days publications exclusively devoted to Antifa-work did not exist at all. The emphasis in the socialist and communist publications, was shaped by particular ideological and philosophical articles, in which they were intensively and critically concerned with their own ideas and goals.

Over the years, especially in the eighties and nineties, the situation radically changed: The search for new (pseudo-)identities made sure that Antifa-work, which really was meant as means to achieve a goal, became a goal on it’s own. Anti-fascism became the actual raison d’etre for many groups.

But a group, which is exclusively engaged with the enemy, is situated on the defensive. It only responds instead of acting!

From then on the struggle against fascism degenerated into a fight solely against the “nazis” (and against all who were seen as such!). At some point this led to the fact that every advocate for the struggle for national liberation (in Germany of the ’70s) was labeled as a “neo-nazi”. Activists of the KPD/ML – one of the most nationalist ML-organizations in the BRD at that time – who explicitly advocated the right for the German people to have national self-determination (motto: Deutschland den Deutschen! Amis raus!), suddenly became “nazi’s” with all the fysical consequenses. To this day the so-called “Antifascists” (actually they’re not anymore) are stuck in an almost hysterical hatred against all things which even remotely contains the concept “national”. Everything that’s slightly more parttriotic then Chancellor Merkel should be fought if it’s up to them. Some groups draw the ultimate conclusion from their hatred against their own people and their own cultural identity and began to call themselves “Anti-German” (“Anti-Deutschers”).

We can come to the conclusion that the term “Ant-fascism” was completely distorted and abused over the years and that they are now openly collaborating with the enemy, namely imperialism.

Under the pretext to fight for “democracy” and “human rights”, the “Antifascists” are today acting as the most agressive warmongers (latest example: Libya). In each country that offers serious resistance against global imperialism they see a “new Hitler “, who should be made harmless by American bombs, because otherwise inevitably a new “Holocaust” would take place. A part of these self-appointed “Antifascists” (the “Anti-Germans”) even manage to praise the racist State Israel and its Stateterrorist politics as the true “Antifascist” stronghold against “fascism”.

 

The New Fascism

In recent decades a new type of fascism arose from the Western imperialist metropolises.

The political structures that were formed since the 60’s, mainly within the United States, can best be characterized as modern “fascism”. This because the large capitalist concerns, the various secret services, the armed forces, the two major political parties and organized crime became so closely intertwined and partly identical on a personal level. This fascism reinforced itself in the United States since September 11, 2001, when George W. Bush threatened; “”Either you’re with us or you’re with the terrorists”. The former presidential adviser John Dean commented on this subject: “I’m worried, because this constitutes a fascist behavior, a characteristic behavior of a fascist nature.”

In France (President) Nicolas Sarkozy is the head of this new fascism. In the BDR this is epitomized by the CDU politician (and prolonged Minister of Interior affairs) Wolfgang Schäuble. He is supported by the capitalist business organization (“Bund der Deutschen Industrie”), the central union apparatus of the DGB (“Deutscher Gewerkschaftsbund”) and is closely intertwined with the state apparatus and the bourgeoisie, as well as the groups of reactionary conservatives (“Junge Freiheit” and “Pro NRW”) who seek alliance with Zionism (the offer of alliance with the Zionist Ralph Giordano).

Directed by Schäuble a Secret State Police (Gestapo) is created. To name a few examples: Computer search, Rasterfahndung, Grosser hausangriff (systematic monitoring in private homes), vorratsdetenspeicherung (systematic preventive storage of all telecommunications data). Moreover Schäuble intensified with all his might his struggle to combat Islamists and other German “extremists”, who refuse to comply with the so-called “Western community of values”.

Anyone who speaks English and made the “political correctness” his own, who submits to the imperialist worldorder and thus the American consumerculture, is part of the game – everybody else has the risk to become labeled as the enemy or as an extremist. They end up on the blacklists of the Verfassungsschutz (State Security), or in extreme cases at Guantanamo Bay.

Everywhere in the West, politics put the interests of the State over the welbeing of the people. That’s called fascism! However, this new fascism has no nationalist, but rather a globalist profile.

Unfortunately, today’s Antifa is unable and unwilling to aim their Antifascism against this new form of fascism and against the extremists of the mainstream. Instead, they are determined to fight against the “neo-nazi threat”. But who stands in the tradition of the Third Reich today? Admittedly, there is indeed a colorful mix of micro-groups and individuals, acting as Hitlerites and Third Reich-nostalgics who actually believe that even today they still have to defend the Reichs-chancellery. But are these groups a serious threat? Hardly. So why this fixation on an insignificant edge and a-political group? The answer is obvious: The current “Antifascism” is degenerated into a meaningless pseudo-ideology, which has totally surrended to the mercy of the imperialist New World Order and now itself has become an essential element of the new fascism!